ΘΑΛίΑ, από το ρήμα θάλλω, σημαίνει άνθηση, ακμή, καλή διάθεση, ευθυμία, υγεία, αφθονία, ό,τι ευχόμαστε όλοι για τον εαυτό μας ως το τέλος.
Όταν πήγαμε στην Αίγυπτο και κυκλοφορούσαμε στους δρόμους του Καΐρου θαύμαζα το πόσοι νέοι και νέες, και όλοι τους όμορφοι-Άραβες βλέπεις- κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Τι τυχερή χώρα, σκεπτόμουν. Μα δεν υπάρχουν ηλικιωμένοι; Που βρίσκονται; Τι κάνουν;
Πήγαιναν δυο χρόνια από τότε που έφυγε ο πατέρας μου και όλο και μεγάλωνε η έγνοια μου για το τι θα απογίνει η μητέρα μου έτσι που ήταν δεμένοι και αχώριστοι. Καλή η κοπέλα που είχαμε, καλό που μπορούσε να μένει στο σπίτι της, καλό που δεν είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Η κατάθλιψη όμως παραμόνευε. Να της δημιουργείς κάποια, έστω μικρά, ενδιαφέροντα, να αλλάζει παραστάσεις, να μη μένει το μυαλό νωθρό, να τη βγάζεις πιο συχνά έξω, έλεγα στον εαυτό μου. Ναι, αλλά δεν είναι άσχημο στις εξόδους αυτές να ευχαριστιέμαι κι εγώ, να έχω και κάποιον άλλο να πω δυο κουβέντες παραπάνω. Έπαιρνα λοιπόν φίλες που είχαν κι εκείνες ηλικιωμένες μανούλες και βγαίναμε όλοι μαζί. Δεν το οργανώνουμε πιο καλά, σκεπτόμουν, ώστε να μπορούν να βγαίνουν από το σπίτι ακόμα πιο πολλοί;
Έτσι πήρε σάρκα και οστά η ΘΑΛίΑ. Οι ηλικιωμένοι είναι ο εαυτός μας στο μέλλον. Θέλαμε να είμασταν εκείνοι που θα αντιστεκόμασταν στην αδιαφορία της κοινωνίας απέναντι σ` αυτούς που πια δεν ανήκαν στην τάξη των θεών, στους νέους, στη σκληρή της περιφρόνησή σ` αυτούς που «ακόμα ζουν!». Θέλαμε να προσφέρουμε κάτι παραπάνω από το Κ.Α.Π.Η. Θέλαμε οι ηλικιωμένοι να ενταχτούν ξανά στο κοινωνικό σύνολο, να αναμειχθούν με τον κόσμο, να αναμειχθούν οι ηλικίες, οι εμπειρίες, οι ανάγκες, όλοι να δώσουν και όλοι να πάρουν. Ξέραμε από επιστημονικές έρευνες ότι η σύγχρονη δημογραφική πραγματικότητα θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία για νέα εκτίμηση των οικονομικών και πολιτικοκοινωνικών συνθηκών. Να αξιοποιούνται όλες οι ηλικίες, αυτό είναι το συμφέρον για την κοινωνία.
Η πρώτη συνάντηση έγινε Τρίτη, στις 19 Σεπτεμβρίου 2016, στο μπαλκόνι της καφετέριας του Ομήρειου, στις 11.30 το πρωί.
Στις πρώτες συναντήσεις έρχονταν οι δικοί και κάποιοι φίλοι. Λίγα πράγματα. Ποιος να αφήνει τώρα τις δουλειές του να κουβαλάει τη γιαγιά ή τον παππού στο Ομήρειο.
Πηγαίναμε για να τα εγκαταλείψουμε. Όμως έγινε η ανατροπή. Κάποιοι άκουσαν για μας. Άρχισαν να έρχονται στις συναντήσεις μας γυναίκες νεότερες, που είχαν μείνει μόνες. Μαζευόμασταν κάθε Τρίτη και πίνοντας τον καφέ μας συζητούσαμε, αναλύαμε, μελετούσαμε, παρουσιάζαμε, κατασκευάζαμε, οργανώναμε εκδηλώσεις για θέματα της Τρίτης Ηλικίας, τις ανάγκες, τα προβλήματα, αλλά και τις δυνατότητές της. Πληθαίναμε. Άρχισαν να έρχονται και άντρες. Το πρώτο και πιο αποτελεσματικό αντιοξειδωτικό, η καλύτερη φίλη της ΘΑΛίΑΣ είναι η επικοινωνία, η κοινωνία των προσώπων.
Επειδή όμως μας έμενε λίγη ακόμα αξόδευτη αγάπη που ζητούσε κάπου να πάει, φτιάξαμε μικρές ομάδες και αρχίσαμε να πηγαίνουμε στο Γηροκομείο. Το προσωπικό εκεί είναι άξιο, υπεράξιο μάλιστα, αλλά οι ανάγκες τους ξεπερνούν. Χρειάζονται πολλά χέρια. Όσο τα χέρια μένουν λίγα τόσο δοκιμάζεται στην πράξη η αγάπη στο συνάνθρωπο, στον αδύναμο, στον ανήμπορο, στο μόνο, στο δικό, στο γνωστό, στο γείτονα, ακόμα και στον ξένο.
Γέρος και μόνος, γιατί κάνουμε τις επιλογές μας με βάση τι μας βολεύει και τι μας ευχαριστεί.
Γιατί η αγάπη έχει πάντα δυσκολία, έχει ευθύνη.
Η αγάπη είναι τέχνη που μαθαίνεται, άθλημα και μάλιστα διαρκές.
Αυτή θέλουμε να είναι η υποθήκη που θα αφήσουμε στα παιδιά μας.
Ελευθερία Λυκοπάντη